Nesibe Teyze’nin isteği …

Yıllar önce, bakamadıkları gerekçesiyle Sosyal Hizmetler tarafından ellerinden alınarak yurda yerleştirilen 4 çocuğundan ikisini belirli aralıklarla gören ancak 2 kızını yıllardır göremeyen Nesibe Kıyak, “Ömrümün son günlerimdeyim. Dünya gözüyle kızlarımı görmek istiyorum” diyor.

Bafa nüfusuna kayıtlı iken yıllar önce inşaat işçisi eşi ve dört çocuğuyla İzmir Karşıyaka’ya taşınan Nesibe – Suat çiftinin, kendi deyimleriyle başına gelmedik kalmamış. Bugün 64 yaşında olan Nesibe Teyze, yıllar önce komşularının şikâyeti üzerine; bugün, en büyüğü 29 en küçüğü 17 yaşında olan iki oğlu ve iki kızını, Sosyal Hizmetler Müdürlüğü’nün alarak yurda yerleştirdiğini, bütün çabalarına rağmen çocuklarını geri alamadıklarını ileri sürüyor.

“Çocukları verdim diye eşimden yıllarca

dayak yedim”

Eşi Suat’ın inşaat işçisi olduğunu ve o günlerde çalışmak üzere Söke’ye gittiğini belirten Nesibe Teyze, başına gelenleri şöyle anlatıyor:

“Çocuklarımla yarı aç yarı tok yaşayıp gidiyorduk. Kimseye muhtaçlığımız yoktu. Çocuk bunlar, bir aradayken kavga ediyor, gürültü çıkarıyorlardı. Komşularımız benim çocuklara şiddet uyguladığımı düşünerek şikayetçi olmuşlar. Bunun üzerine devlet görevlileri evimize geldi, evi gezdiler ve ‘sen bu şartlar altında bu çocuklara bakamazsın. İleride durumunuz düzeldiğinde gelip çocukları alabilirsiniz’ dediler. Şimdiki gibi telefon yok, yani hemen durumu kocama anlatamadım. ‘Tamam’ dedim ve görevliler çocukları alıp gittiler. Sonrasında durumu bir şekilde kocama haber verdim. Apar topar Söke’den geldi. Hemen yetiştirme yurduna gitti. Ancak çocukları geri alamadı. Bu nedenle hep beni suçladı ve yıllarca bu yüzden dayak yedim.”

“Büyük oğlum Murat’ı 18 yaşına geldiğinde gördüm”

“Kocam yaklaşık 5 yıl önce öldü. Ölünceye kadar da çocukları geri almak için uğraştı, fakat bir türlü devlet çocukları bize vermedi. Sonra büyük oğlumuz Murat 18 yaşına girdiğinde yurttan ayrılmış. Biz o arada tekrar Bafa’ya dönmüştük. Aradı ve bizi buldu. Bugün 29 yaşında. Arada bir gelip beni görüyor. Diğer oğlum Emin ise 23 yaşında ve o da ara sıra gelip beni görüyor, ancak kızlarım Sinem ve Ebru’yu yıllardır göremiyorum.

Sinem 19, Ebru ise bugün 17 yaşında. Sinem de 18’ni doldurduğu için yurttan ayrılmıştır fakat şimdi nerede, kimin yanında, ne yapıyor hiç bilmiyorum. Küçük kızım Ebru ise henüz yaşını doldurmadığı için yurttadır. O da kısa bir zaman sonra 18’ine girecek ve o da yurttan ayrılacak. Nereye gider, nasıl yaşar, kötü niyetli birilerinin eline mi düşer, bilmiyorum. Oğullarım geldiğinde, kardeşlerinizi bulun diyorum ama onlar da tüm aramalarına rağmen kardeşlerine ulaşamadılar” diyerek, yaşadıklarını bir çırpıda anlatan Nesibe Teyze, dünya gözüyle bütün çocuklarını yanında görmek istediğini söylüyor.

“Devlet büyüklerim son isteğimi yerine getirsin”

Yaşının çok ilerlediğini, bir yandan da hastalıklarla boğuştuğunu dile getiren Nesibe Kıyak; “Son isteğim çocuklarımı dünya gözüyle görmek. Bu dünyadan, çocuklarıma hasret gitmek istemiyorum. Oğullarımı az da olsa görüyorum ama kızlarımı hiç göremedim. Devletimden son isteğimi yerine getirmesini istiyorum. Beni çocuklarıma kavuştursunlar” diyor.