Leyla Özer

Kafam dolu...

Veronika kızım, portakal kokulum,

Düşünmek bazen çaresiz kılıyor.

Ah Nalan senin sessizliğindeki huzuru arıyorum.

Perperok solgunsun, yaşlı bir yürek gibi...

Ve en köşede bizi izleyen soğuk havaların çiçeği

Ne çok benziyoruz birbirimize

Hep bir pencere kenarı bizim payımıza düşen...

Kızlarım benim, çok mu abartıyoruz bu hayatı, çok mu değer veriyoruz?

Bulanık çoğu şey ve bu benim cevapsızlığım

İnsan dilediği gibi bir hayat biçemiyor kendine,

Çünkü benciliz ve en kötüsü düşünebiliyoruz,

Düşünmek, bütün kötülüklerin çıkış noktası.

Siz hiç düşünmekten korktunuz mu kızlarım?

İnsan olmak zor bu dünyada kızlarım,

Dünya mı?

Kime göre dünya, bu evrende kirlettiğimiz bu daracık alana “dünya” ismini vermişiz,

Bir de utanmadan bir diğerine Mars, Venüs...

Yani benim güzel kızlarım bu evrende bu daracık alanımızda çiçek olmak varmış.

Çok şanslısınız kızlarım,

Ne çok imreniyorum size bir bilseniz...

Konuştukça dibe batmıyorsunuz mesela,

Bir adama aşık olup yüreğinizi dağlamıyorsunuz nedensiz,

Ah bir çiçek olabilmek varmış!