Gökhan GURBETOĞLU...

Gökhan GURBETOĞLU

Yağmur yağmıyor yağmur mevsiminde.

Bir sıcaklık düşmüş üzerimize iyilik sağlık olsun da… da’nın gerisi gelmiyor.

Dur diyorum kendime, var olmak bu kadar kolay mı?

 

Soruların çıplaklığı korkutuyor beni, başım dönüyor, dünya duruyor. Bir öküz silkeleniyor ve bir yerlerde depremler oluyor. İnsanlar ölüyor. İnsanlar doğallıklarını yitiriyor. Ölümler çıkıyor doğallıktan.

Ölenler bizden değil sanki. Bombalar… bombalar.

Devletler güçlerini sergiliyor… güçsüzlüklerini örtüyorlar aslında.

Her yanda bir kin ekiliyor.

Ve düzen… yeniden düzenleniyor.

 

Dünya dönüyor, dün ne isek oyuz… oysa dünya değişiyor… evren değişiyor… bir tek, bir tek insanoğlu değişmiyor.

Hem de geleceği bildiği, hesapladığı, gördüğü halde.

Değişme insanoğlu değişme!

 

Avcı oldun olalı, bitirdin tüm avları… evcilleştirip yabaniliği köle yaptın kendine, hayvan insan ayrımı yapmadan.

Ve sürüyor o gün bugündür düzenin.

Ama artık insan insanın avcısı konumunda, kimin kimi avladığı karıştı birbirine.

Gözyaşları her toprakta… her toprakta acı… ve utanmadan yüce din adamları acıyı teselli etmek yerine, bir üçüncü dünya savaşını muştuluyor insanlara.

Ne tuhaf… ne tuhafsın insanoğlu. Oysa yöneten insan, din adamı insan… bizse koyun değiliz ki öndeki cahilin peşinden gidelim.

Yok mu bizim de bildiğimiz bir çıkış kapısı.

Mevsimleri mevsiminde yaşatacak.

Gözyaşının yerini kardeşçe kahkahalar alacak…

 

Yok mu ?..

 

Ve Nietzche’nin dediği gibi; “İnsan, bir an önce kargaşasını, kendine anlam veren bir düzene çevirmezse, yıldız doğurtmazsa, karanlığında yok olacaktır.”

 

Karanlığımızda yok olmamak için ellerimizi silahlardan çekmeliyiz.