Gökhan GURBETOĞLU...

Gökhan GURBETOĞLU

Ah yazabilseydim keşke sana, çocukların düşlerini sevgilim …

Ellerin kan ter içinde dönüştürebilir miydin bir düşü gerçeğe?

Ay çöreklenmiş karanlığın üzerine üzerine… inadına aydınlatıyor geceyi ve de çocuk gülücüklü orospuların yüzlerini.

Gençler almışlar sülüslerini, son eğlencelerini yapıyorlar ve kuytuda köşede, çocuk gülüşlü orospulara veriyorlar kendi çocukluklarını, yar kadar sıcak saramasa da kolları, rahatlıyor ya beden yetiyor gençlere.

Ve bir yudum içilmiş su gibi dudaklardan geriye kekremsi bir tat kalıyor… aklına yâri düşüyor… utanıyor… ama kimbilir teskeresini alınca da yârini sarması gerekecek ve bir acemiliği atıp erkek oluyor vesselam… o ne demekse…

Ay nasıl da çıplak… gülümsüyor dünyaya.

Tadı kalıyor… “gelince evlenmeli” diye geçiriyor içinden, gülümseyerek aya doğru.

Yapamam ben böyle, kuytularda… köşelerde.

Titriyor elleri… üşüyor anasının karşısında.

Serde erkeklik var, sıkıyor dişlerini… ağlasa bi anam ağlar… gerisi yalan ağlar… ağlıyor anası.

Ay tüm olanı biteni seyrediyor… gülümseyerek… çocuğun elleri üşüyor… ayakları geri geri gidiyor hep.

Otobüse biniyor… elleri buz gibi.

Hazır ol… uygun adım… takım… dikkat…

Ay aydınlatıyor geceyi, elleri titriyor… ne kadar yabancı bu sesler… kader olamaz bu… fıtratımızda bu yok… burası yatıp kalkma yeri değil… şarkı dinlemeye gelmedik… bu sesler… elleri titriyor… ay o geceki gibi gülümsüyor… elleri buz gibi… dudaklarına bir sıcaklık damlıyor… bir orospu sıcaklığı… yüreğine bir sızı düşüyor… anası geliyor… kollarına almış… “ana isteyelim mi, o kızı” diyor… anası gülümsüyor… ağlıyor. Mehmetçik gülümsüyor… elleri buz gibi… içine bir sıcaklık doluyor… ay gülümsüyor… dudakları kuruyor… biraz su… biraz aşk… biraz yaşam umut ediyor…

VATAN SAĞOLSUN…

Ay gülümsüyor… elleri buz gibi… bu sesler…

Vatan hep sağ oluyor da, ya çocuklarımız… ya çocuklarımız… ay gülücüklü çocuklarımız?

(Haziran 2016)