Gökhan GURBETOĞLU...

Gökhan GURBETOĞLU

Bazen çok korkak, çok güvensiz hissediyorum kendimi.

 

Kendi yaptığım her şey hatalı, her şey eksik geliyor.

 

Çaresiz dönüyor dönüyorum da durduramıyorum. kendi etrafımda dönmesini, kendimin.

 

Dün yaptığım güzel şey bugün çirkin geliyor…

 

Bazen sevmiyorum kendimi…

 

Bazense harika buluyorum…

 

Bazen…

 

Bazen…

 

Bir masalın içindeymişim gibi geliyor. Ama hep hain kurt peşimde… hep kötü vezir arkamda peyda oluyor… hep o kötü cadı yok mu, işte o büyü yapıp bozuyor tüm güzellikleri.

 

Bazen… bazen… ben, ben olmaktan sıkılıyorum.

 

Bazen kötü olmak geliyor içimden. Kötü… hem de çok çok kötü. Kötünün de kötüsü.

 

Dert etmemek istiyorum etrafımdakileri. Bir kere de etrafımdakiler beni dert etsinler istiyorum. İyi veyahut kötü fark etmez dert etsinler beni kendilerine.

 

Bir karga dönüyor başımın üstünde. Nasıl da gaklıyor. “Ne diyorsun lan” diyorum da sadece “Gak… gak…” diyor ya…. Seviyorum ulan keratayı… bir çiçeği sever gibi seviyorum…

 

Sevmiyorum fakat kendimi…

 

Zor olan iyi olmak mı?

 

Öyleyse kötü olmak kolay olan. Peki kötü olan kolaysa, neden hep zoru seçip iyi olmaya çalışıyorum ki?.. bazen de diyorum ki aman be boş ver aldırma, böyle gelmiş, böyle gider. İyilik de kötülük de içimde saklı. Bir gün biri diğerini yener elbet.

 

Bana ne iyilikten…

 

Bana ne kötülükten…

 

Ya seviyorum kendimi…

 

İyi ki yazdım bu yazıyı…

 

Sevdim kendimi…

 

Hem de senden de çok sevdim sevgili… senden de çok seviyorum yazmayı.

 

İyi geliyor bana yazmak… iyi yanımı çıkarıyor ortaya.