Hüseyin Serin

Yaşarken - Hüseyin SERİN / Emekli Öğretmen

Bana ne mi dedin sen?

Ule yanıyoruz be!

İnsanlık ölüyor oğlum!

“Ölsün. Ben yaşıyorum ya. Biz yaşıyoruz ya. Evim barkım var çok şükür. Çorbamız da kaynıyor. Sağ olsunlar, büyüklerimiz sayesinde çocukları işe de yerleştirdik. Altı arşın yatıp yedi arşın kalkıyoruz yataktan sabahleyin. Daha ne kardeşim. Ötekilerden bana ne ya” mı diyorsun?

Sen toprağı, ağacı, üretmeyi severdin.

İnsanı, insanlığı sırtında taşırdın.

Ülkeni her şeyden çok severdin. Ne oldu sana?

“Evet kardeşim. Seviyordum doğru. Aç karna sevgi nereye kadar ya. Artık devir değişti. Şimdi de her şeyden çok devlet büyüklerimizi seviyorum. Var mı diyeceğin. Allah devletimizi, milletimizi idare edenleri kem nazarlardan korusun, amin …”

Taş, toprak, ova, dağ yalnızlar.

Köy, kasaba, şehir akıl tutulmalarının davullarını çalıyorlar bir devrin bittiği yere doğru koşar adım gidilirken.

İnsanlığın, eşitliğin kapılarına kilitler vurula vurula …

(Haziran 2016 / Milas)