Hüseyin Serin

Emek sabır işidir, terdir. Güvenmedir. Gerisi yalan dolan.

Bir nefesin varlığı gibidir. Denize girip serinlemek gibi. Ya da uzun bir süredir beklenip, beklenmeyen bir anda çıkıp gelmesi gibidir.

Emek işte. Korukların üzüm olmasıdır. İncirlerin ballanmasıdır. Bazen ‘oh be!’ bazen de ‘yuh be!’ dedikten sonra üstüne bir bardak soğuk su içilip ferahlama, tenhalaşma, yıkılmalardır. Umut evet, tükenir mi? Biri bitmeye yüz tuttuğunda birkaçı birden sarar aklı. Umutsuz emek olmaz. Sevgisiz, tersiz olmaz. Çünkü yaşamdır şu mavi tenli devin altında.

Yüreği iç işleri, dış işleri yaralar. Boğacak gibi sıkar boğazını umutla emek büyürken. Peki büyüyünce ne olacak? Şu av düzeninde bir kez, bir kez daha, daha ... Dört kollu bir yaratığa dönüşecek karşısında. İster kasten,  ister ayak ve akıl oyunlarıyla. En umutlu olduğu anlarda bile. Çünkü av zamanı havaları emeği değil, emeksizliği yeğler.

Emek sevgi ister. Güzellik, bolluk ister. Ekmek, biçmek, hasat yapmak güçlendirir onu. Oysa günümüzde, bırak hasat yapmayı ekip biçmek bile unutuldu, unutturuldu.

Yüreksin, şerefsin, sevdasın da; bunlar günümüzde on para etmiyor. Sevdanın nefesi kesiliyor. Beyne giden kan ve oksijen gitgide azalıyor. Akıl ilkesizleştiriliyor her yerde.

De bana sevdalı, bu durumda emek başını hangi taşa koysun. Boyun mu eğsin, isyan mı etsin insafsızlıklara, insansızlıklara?..

Satılık bunca akıl varken, bu garip emek ne yapsın sence ...

Şeftali tüyü bir umudu yeşertir emek. Demlik kapağındaki damlaların oksijenini kullanarak. Krizantemlerin dirençlerini, güvenlerini yedekler. Olur mu, bilinir mi ….

Sonuç kiralık ve satılık beyinlere mi bağlı?

‘Çıkmayan candan umut kesilmez’ der eskiler. Aç beyin bu ... Nalet olsun içindeki insan sevgisine …

(Temmuz 2018)