Hüseyin Serin

İyi ki şiir var yanında. Yoksa kafayı yemek işten değil. Bu ne dik kafalılık, ne aymazlık, ne önünü görememezliktir.

Anlayan varsa bir omuz versin diyeceksin de, bu kıtlıkta o da çok zor gözüküyor.

Sığınak şiir oldu yine, soluk kahverengi bir Ağustos gününün öğleden sonrasında. Bu kadar bencillik ve ısrarcılık doğada yok. Akıl bir sende mi var birader. Ne olur bi “He” desen. Dünya güzelleşse, hepimiz mutlu olsak ... Tanrı günah mı yazar? Offf!!!... Üstüne bir de kirli ve ihtiyar Ağustos. Asıl bakalım Metin teknenin ipine. Gücün varsa eğer tekneyi karaya çekersin. Yoksa böyle boşuna akılla kadeh tokuşturup durursun yani.

Çok şey mi istedin Metin? Son yıllarını geçireceğin, oksijeni bol, denizli, yosunlu, imbatlı havası insanı hiç sıkmayan bol bol şiir yazabileceğin, içinde mışıl mışıl uyuyabileceğin bir evcik. Sabah kahvaltıdan önce temiz havada yürüyüş yapabileceğin, balıkçı teknelerine el sallayabileceğin renkli güzellikler …

Nerelerden toplayıp getirirsin o ütopik fikirleri. Kim, kimler hayırlaştırıyorlar seni. Üstelik o dipsiz temelsizliklere kendin de kanarak. Olmaz, gül bahçesi olmaz. Bu akıllar sınıfta kalırlar hep sosyal hayatta. Taşıma sularla nerede görülmüş duyulmuş değirmenin sürekliliği. Önündeki dünyanın göz açıklığını nasıl görmezden gelebilirsin? Zaten yıllarınız yamalı birer bohça. Yarın ne olacak yarın?

Yoksul gözler oksijenli, iyotlu, sevişgen maviliği uzaktan gözlemlemeyi sürdürecek mi dersin? Gerçi görünen köy kılavuz istemez de. İnsan işte. Son ana kadar umut peşinde, umut içinde.

Yorgunsun, yoksulsun düşüncelerden. Derinlerde yatalaksın. Biraz kül biraz duman biraz da böğürtlensin buralarda. Kirli bir mavinin açık penceresi önünde. Bir kaşık nefes, bir avuç gökyüzü bir göz yatak …

İyi ki şiir var yanında. İyi ki arkadaş sırdaş olmuşsun kağıt kalemle. İyi ki uzaklaşıyorsun şiir zamanlarında gıcıkistan sınırlarından. Yoksa iç kanamalardan çoktaaan binip giderdin dört kolluya ….

(Ağustos 2018)