Özçelik ARAL

1970’li yılların başında Tarım Bakanlığı Milas’ta bir Zeytincilik İstasyonu kurmaya karar verdi.

Yapılan görüşmelerde, Gazi Menteşe’nin Belediye Başkanı olduğu dönemde, ilk olarak, Milas Belediyesi Menteş Köyü’nde Tayyare Meydanı Mevkii’nde bulunan toplam 100 dekarlık alanı, bedelsiz olarak hazineye devretti.

Daha başka yerler kamulaştırılmadan once, Kaymakkavağı suyuyla sulanabilen alanda, 2 parselde, Türkiye’deki 18 zeytin çeşitlerini içeren, Milas koşullarına adaptasyonu ile ilgili olacak deneme zeytinliği tesis edildi.

İlerleyen günlerde yapılan kamulaştırmalarla birlikte alan 300 dekara çıkarıldı.

Verilen ödeneklerle beraber İstasyon Binası, Salamurhane ve Bekçi Evi inşa edildi. İş burada durdu.

Bakanlık tekrar istasyonun açılması için, Ege Bölgesi Zirai Araştırma Enstitüsü Müdürü Kaşif Temiz’I görevlendirdi. Çalışmalar başladı. 12 Eylül harekatından sonra olay unutuldu.

Binalar boş, harap olmaya başladı. Tarım Bakanlığı, bu alanı Muğla Teknik Ziraat Müdürlüğü döner sermayesine tahsis etti. Gerekli daimi işçi kadrosu verdi, işe alınan işçiler maaşlarını devlet bütçesinnden alırken, arazinin geliri İl Mdürlüğü döner sermayesine gidiyordu.

Bu arada daha once Milas’ta görev yapan Ziraat Mühendisi Orhan Bora, Muğla’da Bağ-Bahçe Baş Mühendisi olmuştu. O’nun gayretiyle ve Manisa Horozköy Bağcılık Enstitüsü’nün de desteği ile, turizme dönük, 3 çeşitten kurulu bağ tesis edildi.

Daha sonra da Orhan Bora’nın gayretiyle 50 dekara yakın bir alanda, örnek zeytinlik tesis edildi. Zeytinlikler yağlık olarak Memecik (Milas yağlık), Yeşil Salamuralık Domat, Manzolinna ve Siyah Salamuralık olarak Gemlik ve Manisa Uslu çeşitlerini kapsıyordu.

Bu arada Milas İlçe Müdürü, Ziraat Mühendisi Rafet Arslan’ın gayretleriyle ilk once sulama tesisi yapıldı. Çiftçiye örnek olması için İncir ve Ceviz Bahçeleri ile, ileriki yazılarımda bahsedeceğim, Antep Fıstığı anaçlık tesisleri kuruldu.

Üretim İstasyonu bir süre devam etse de, bu alan Milli Emlak Müdürlüğü’ne devredildi.

Mlili Emlak da buraya kira ihalesi açtı. Milas’ın tanınmış iş adamlarından biri kiraladı. İyi ki kiralamış, bağların ve zeytinliklerini bakımını yaptırdı. Boş alanlarda tarım yaptı. Bu işi sevdiğini, hiç bir şey kazanmadığını biliyorum. Alan korundu.

Kira süresinin bitiminde, tekrar kira ihalesine kimse girmedi ve kendi haline terkedildi. Bundan sonra çevre, koyuncuların koyunlarını otlattığı bağ ve zeytinlik alan zarar görürken, binalar da harap olmaya başladı.

Toplam 300 dekar alanın, yıllarca once 10 dekarı, Toprak Mahsulleri Ofisi’ne tahsis edilmişti. Silolar kuruldu. İki yıl once de 100 dekarlık bir bölümü Muğla Üniversitesi Veteriner Fakültesi’ne verildi. Bu bölgedeki bağlar söküldü.

Bu tahsislerden sonra geriye 190 dekarlık alan kaldı. Bu alanın Muğla Üniversitesi’ne tahsis edilmesini ve değerlendirilmesini hep hayal etmiştim, olmadı.

Şimdi bu konunun iki çözümü olabilir:

1.Tarım Bakanlığı’nın burayı tekrar zeytincilik istasyonu olarak düşünmesi ve istasyonun açılmasıdır. Buna pek şans vermiyorum. 52 yıldır yapılıp da devam ettirilmediği için, olacağını düşünmüyorum.

2.Kalan 190 dekarlık alanın Muğla Üniversitesi’ne tahsis edilmesidir. Bu sağlanırsa,

1.Muğla Üniversitesi bünyesinde bir zeytincilik biriminin olduğunu ve başında da bir bayan doçentin görevli olduğunu okudum ve duydum; üniversiteye bağlı bir zeytincilik istasyonu olabilir.

2.Yine Muğla Üniversitesi Fethiye Ziraat Fakültesi’ne bağlı, bir tarımsal deneme ve üretme istasyonu da kurulabilir.

Bu konuyu, özellikle siyasetle uğraşanların değerlendirmesini istiyorum.

AKP Muğla Milletvekillerine bu konuda büyük görev düşüyor. İstasyonun açılmasını sağlarlarsa, Milas’ın en yaşlı Ziraat Mühendisi olarak, onları ilk ben kutlayacağım.

Haydi hayırlısı. 52 yıllık hayal belki gerçek olur..