Raşit CENGİZ

Bana göre de ... / Raşit CENGİZ

Toplumsal konular konuşulurken en çok duyduğumuz kelime demokrasidir.

Bazıları yaşamlarını bu kavram etrafında örmeye çalışırken, bazıları özel durumlarla (darbe gibi) karşılaştıklarında ve sıkıştıklarında demokrasiyi ağızlarına alırlar.

Kesin olan bir şey var ki, herkesin demokrasi ile en azından bir flörtü olmuştur.

Bu kadar tanıdık birini daha yakından tanımakta yarar var.

Konuyu dağıtmadan “ülkemiz özelinde demokrasi var mıdır ve olabilir mi?” sorularına yanıt arayarak katkımızı ortaya koyalım.

Önce, demokrasinin tanımından yola çıkalım.

“Demokrasi, siyasal denetimin doğrudan doğruya halkın ya da düzenli aralıklarla özgür iradesi ile seçtiği temsilcilerin elinde bulunduğu, toplumsal ve ekonomik durumu ne olursa olsun tüm yurttaşların eşit sayıldığı yönetim biçimidir.”

Bu tanımın can alıcı noktası “özgür irade” ifadesidir.

İrade, geçim sıkıntısından, gelecek kavgasından, evladın için iş kaygısından, mahalle baskısından, din ve devlet işlerinin aynılaştırılmasından, cemaat ve tarikat dayatmasından ve aşiret kabusundan bağımsız kılınabilir ise yarım özgürdür.

Tam özgürlük için kişinin baktığını görebilecek kadar da eğitilmiş olması gereklidir.

Bankaların kullandırdığı ihtiyaç kredilerinin çığ gibi büyüdüğü, teröre kurban verdiğimiz polis şehidinin aslında fizik öğretmeni olduğu, işsizliğin resmi rakamlarla yüzde on, devlet dairesindeki memurun aslında müdürünün “abisi”, “ablası” olduğu, devletin tarikatlar arasında dikey olarak paylaşıldığı, aşiret reislerinin yıllardır her partiden milletvekili yapıldığı bir ülkede, bir de halkının eğitilmişlik düzeyi dünyada yüz yedinci sırada ise, kimse o ülkenin halkının özgür iradesi olduğunu söyleyemez.

Bu demektir ki, bu ülkede demokrasi hiçbir zaman olmadı.

Demokrasiyi gerçekten isteyen siyasi partiler kendi seçmenlerini eğitip ayrıca biriktirmedikçe de olmayacaktır.

Bunun için de, önce tüm bildiklerini unutmaları gerekir.

Aksi halde, bu ülke keyfi irade, keyfi idare sarmalından kurtulamayacaktır.

(02.09.2016)