Raşit CENGİZ

Bana göre de ... / Raşit CENGİZ

Neden demokratik bir ülke olamıyoruz?

Neden anlaştığımız kurallar içinde yaşamımızı sürdüremiyoruz.

Neden mesleğe girerken, mesleğimizi yaparken, meslekte yükselirken yazılı kurallara değil de, birilerinin eteğine yapışmak zorunda kalıyor bu toplum?

Neden kabiliyet ve liyakat yerini itaate terk etti?

İtaat edilen kim?

Devlet denilen kurallar kümesi mi?

Hayır! Keşke o olsa.

Karanlıkta olan birileri ya da onların karanlıkta kalan yerleri.

İtaat edenler kim?

Sormayan, sorgulamayan, bir adım ötesini, bir gün sonrasını düşünmeyen, kendisi olmayı beceremeyen zavallı bir kitle.

Darbe itirafçılarına bir bakın, yoksullukla başlayıp çaresizlikle yürüyen, hak etmeden büyüyen ve kan ve gözyaşı ile rezilce süren bir serüven.

Devlet, devlet olabilmek için arınmak zorunda bunlardan. Bu kesin!

Çok insanın hakkını yediler, çok canımızı yaktılar.

Hatta kan akıttılar.

Ama;

“Oh olsun!” demek gelmiyor içimden.

Onlar da benim insanım.

Yanlışla tanışmamış yaşlıları, yanlışa erişmemiş yavruları var.

İçim daralıyor düşündükçe.

Çok can yanacak bu arınmada ve (olacak ise) yeniden yapılanmada.

Yeniden yapılanırken düşünmek zorundayız.

Neden beceremiyoruz adam gibi demokratik bir düzen kurmayı?

Neden kurtulamıyoruz sürekli darbe koşullarını yaratmaktan ve darbeleri yaşamaktan?

Yıllar önce, ilk köşe yazımda, “asıl sorunumuz, aklımıza geldikçe doğurmak… anne baba olmayı, doğurmak ve doyurmak olarak algılamamız” demiştim.

Bu gün yine aynı noktadayım.

Herkes istikbalini hazırlayabileceği kadar çocuk sahibi olsaydı, cemaatler bu kadar kolay ve bu kadar çok adam bulamazdı.

Fakat, bugün için asıl sorun, daha zor, daha aşılmaz.

Tarikat, aşiret ve cemaat yapılarından kurtulup, biz devleti devlet yapamıyoruz.

Biz bu yapıları devletin dışında tutamıyoruz.    (31.07.2016)