Raşit CENGİZ

Bana göre de ... / Raşit CENGİZ

Para güç demektir,

Güç ise iktidar.

İktidar, gücün toplandığı el, hakimiyet ise gücü kullanma yetkisidir.

Paranın çıkış noktası olan hakimiyetin “bütçeye sahip olmak” olduğunu söylemek abartı değildir.

Bütçeyi elinden alırsanız, güç, iktidar ve hakimiyet yıkılır gider.

İktidar değişikliklerinin, parasal krizler sonrası gelmesi de, paranın var olduğu sürece iktidarın sürmesi de bundandır.

Hem yöneten, hem de yönetilenler açısından paranın kimden ne kadar nasıl toplanacağı ve nereye ne kadar nasıl harcanacağını ifade eden bütçenin önemi, yaşamsal düzeydedir.

Bu nedenle bizim Büyük Meclisimizde “Hakimiyet kayıtsız şartsız milletindir” diye yazar.

Önemi nedeni ile de, az kişiye, hele tek kişiye teslim edilmesi akıldan bile geçirilmemiştir.

Millet tekil değildir.

O nedenle paranın, yani bütçenin sahibi tek değildir.

Hedef koyan planlama, hesap yapan uzmanlar, bütçe hazırlayan hükümet, onaylayan yüce meclis, harcayan maliye bakanlığı, nasıl harcandığını izleyen Sayıştay, harcamayı tekrar denetleyen meclis, hepsi hakimiyetin yanlış kullanılmasını engellemek içindir.

Doğaldır ki harcayan, hakimiyeti sevdiği kadar hesap vermeyi sevmez.

O nedenle, harcama kalemlerini tek tek denetim dışına çıkarmak, sayıştayı sayamaz, meclisi bütçe ve denetimini yapamaz hale getirmek, onun özlemi olabilir.

Hakimiyetin milletin olduğu Cumhuriyet rejimlerinde böyle denetimsiz bir düzen inşa edilemez, varsa da sürgit devam etmez.

Devam ettirmek için yapılması gereken iş, “Egemenliğin milletten alınıp, milletten birine verilmesi”dir.

Bu da cumhuriyet değildir.

“Partili cumhurbaşkanı” diye adlandırılan başkanlık ötesi sistemle, tüm bütçe yetkisinin partili cumhurbaşkanına verilmesi, hakimiyetin milletten birine denetimsiz verilmesidir ki, gerekçesini anlayabilmek kadar, anlatabilmek de mümkün değildir.

(08.03.2017)