Raşit CENGİZ

Raşit CENGİZ –

On altı haftadır konusu sadece siyaset olan yazılar yazıyorum.

Bunun biri özel, diğeri genel olmak üzere iki nedeni var.

Özel nedenim şu:

Başkalarını aydınlatabilecek kadar bildiğim iki konudan biri mesleğim olan eğitim, diğeri de siyaset.

Bu iki konuyu bilir, başka konularda da haddimi bilirim.

Siyasetin acil olmasından dolayı, önceliği eğitime vermiyorum. Eğitimin, siyasetten daha az rezil olduğundan değil.

Genel olarak nitelendirdiğim ikinci nedenimin ise, otuz altı yıl geriye giden bir geçmişi var.

Şöyle ki;

1980 yılında  ABD, dünya siyasetinin sınıfsal temelden çıkarılıp, etnik ve dinsel temelde yapılmasına karar verdi. (Kaynak: Sivil Örümceğin Ağında - Mustafa Yıldırım)

(Fethullah  Gülen’in halâ ABD de yaşıyor ya da yaşatılıyor olmasını bir de bu bilgi ışığında değerlendirin.)

Renkli devrimlerin yaratıcısı STK’lar ve onların dağıttığı  etnikci ve dinci konulu araştırma fonları bu tarihten sonra ülkemizde de devreye girdi.

O yıl ülkemizde, adı Atatürkçü, işlevi anti Atatürkçü olan bir darbe yapıldı.

Bilimi yüceltenler ile iyi kötü aklını kullanabilenler hapse atıldı.

Meydan, bu dünyadan umudunu kesip öteki dünyaya yatırım yapanlarla, solculuğu din, dil, ırk özgürlüğü sananlara kaldı.

Üç yıllık uyutma ve unutturma döneminden sonra Turgut Özal iktidara geldi.

Amacının anti-politik bir toplum yaratmak olduğunu söyledi.

Bin liralık asgari ücretle çalışıp iki bin liralık akıllı telefon kullanan milli iradeye, bu yoldan yürünerek uzun yıllar sonunda gelinebildi.

Oysa; Tugut Özal” siyasetten uzak bir toplum” amaçladığını söylediğinde, Bülent Ecevit, “siyasetten uzak duran insan zararsız değil, yararsız insandır” demişti.

İşte ben bugün,”zararın neresinden dönülürse kârdır” diye düşünerek, olanı değil de olması gereken siyaseti tartışmaya açmaya çalışıyorum.

O nedenle de siyaset yazmaya, elimden geldiğince siyaseti olması gereken doğal ve doğru mecrasına çekmeye çalışıyorum.

Umutsuzca.

(19.08.2016)