Raşit CENGİZ

Bu ülkede darbe yap.

Cumhurbaşkanı ol, kendine hükümet yap.

Anadolunun her yanına, üç dönüm tarla içinde iki katlı evler yap.

Bazılarının bahçesinde ahır olsun, bazılarında bahçe serası.

Tapularını dağıt günlük bedeli, bir bardak çay parası.

Üretim, tüketim kooperatifi de cabası.

Her bin kişilik mahalleye bir okul, bir de köy hastanesi yap.

öğretmenin maaşı iki kat olsun orada, doktorunki beş.

Defter, kitap, ilaç parası beleş.

Tohum, mazot devletten, gübre sarıkız inekten.

Yık büyük şehirlerdeki canlı ceset binalarını.

Güvercinler tünesin milyon dolarlık plazalarda.

Öğrenciler kalsın temizlik karşılığı lüks dairelerde.

Ne istanbul kalsın ortada, ne kanalı, ne kralı.

İstanbul dediğin üsküdar, sirkeci, beyazıt meydanı.

Anadolu bozkırları insanla dolsun, dağları keklik.

Dans etsin çocuklar 6.8 lik depremde, Elazığ’da, sokaklarda.

Kek yapsın anneler o sırada, birinci kattaki mutfaklarda.

.........

Bu anlattıklarım masal, biz masalı severiz çocuk.

Senin rapunzel'i sevdiğin kadar severiz, biz yaşlılar hayal kurmayı.

Bazılarımız"köy kent", bazılarımız "tarım kentleri" derdik masalımızın adına.

Başarabilseydik o gün, bu gün doyamazdık o düzenin tadına.

Çocuk affet bizi,

O gün anlatamadık derdimizi,

Bu gün,

Ağlamayı bile hak etmiyoruz, sen kolon altında kaldığında,

Ve,

Biz dururkken sen bu dünyadan, körpecikken ayrıldığında.