Raşit CENGİZ

Bana göre de ... / Raşit CENGİZ

Bir zamanlar sık sık “güven” araştırmaları yapılırdı.

İstisnasız hemen hepsinde, en güvenilir kurum ordu, en az güvenilirler arasında da “siyaset” kurumu bulunurdu.

Siyaset kurumunu güvensiz yapan da, onun öznesi olan siyasetçiydi.

Bu durumu da hiçbir siyasetçi üzerine alınmaz,  duymamış gibi yapar, kendisi değilmiş gibi davranırdı.

Artık yapılmıyor ama, bugün bu araştırmalar yeniden yapılsa, siyasetcinin pişkin pişkin “ordu da bizden farklı değilmiş” diyeceğinden eminim.

Oysa, pekçok şey gibi bundan da güvenilmeyen siyasetcinin sorumlu olduğunu adım gibi biliyorum.

Acaba, toplum bu kadar güvensiz bulduğu siyasetcilere neden oy veriyor?

Yanıtı çok basit.

Korkudan veya iyi olanı seçme şansı olmadığından.

“Bundan daha kötü olamaz” ile “çalıyor ama çalışıyor” sözleri ne anlama geliyor sanıyorsunuz.

Bu iki gerekçe birbirinin değirmenine su taşıyor.

Anlayacağınız; birbirini ödünç kaşıyor.

Acaba siyasetçi bu duruma neden katlanıyor?

Bunun da yanıtı çok açık.

Gücün cazibesi, ele geçirilince kişiyi zehirlemesi ve siyasetin var olduğuna inanılan mesleki incelikleri.

Biraz açalım.

Siyasetci  güçlü olmak için yola çıkar.

Kazanmak için mesleki incelikleri yapar.

Kazanınca, güç kendini zehirler ve bağımlılık yapar.

Her bağımlı gibi hep daha fazlasını arar.

Ve bunun için siyaset mesleğinin inceliklerini daha ustaca uygular.

Acaba, bu girdaptan nasıl çıkılır? Ya da, çıkılır mı?

Zor, ama çıkılır.

Önce, siyaset yapan ile siyasetçilik yapanı tanımak ve ayırmak gerekir.

Nasıl tanıyalım?

Şöyle;

Siyaset yapan bu işi bir dönem vatan görevi olarak yapar ve sonra işine bakar.

Siyasetçi bu işi meslek edinir ve ömür boyu yapmaya kalkar.

Siyaset yapan” doğru olanı”, siyasetçi “ o gün için gerekli olanı” söyler ve yapar.

En usta siyasetçilerin, en güvenilmez olmaları da, aslında bundandır.

Siyaseti görev olarak yapan ile meslek edinerek yapanı ayırdığınızda, ikincisi azalmaya başlamışsa, siyasete güven, yarınlara umut geliyor demektir. (06.10.2016)