Fikret Çoban

Hayata Dair / Fikret ÇOBAN

Bazen öyle oluyor ki , kalbimi elime alıp üzüm gibi  ezmek suyunu çıkarmak istiyorum. Neden onun da cevabı yok. Ama bu aylar özellikle Eylülün bitişi, bende müthiş mutsuzluk yaratıyor, çöküntü yaşıyorum, kendi içime göçüyorum, kalbim yine kalbime gömülüyor. Acıyor, yırtılacak gibi acıyor. Ne okumak geliyor içimden, ne de yazmak, sadece uyumak Allah kahretsin uyuyamıyorum da, yaz aylarında yalanı yok gündüz 11’e kadar  uyuyordum.

 Hayat hep böyle, bu yaz hiç bitmeyecek duygusuna öyle alışıyorum ki, birden bitince üstelik Eylül de bitince ben hepten bitiyorum.

Gözlerim ağrıyor, okumak zor geliyor oysa benim işim okumaktı. Okudukça suda yüzen balık gibi mutlu olurdum, gözlük numaralarım değişti demek ki, ama gidip muayene olmak zulüm geliyor, kör mü olsam acaba görmek istemediğim o kadar çok şey var ki, gömülsem, kafamı iki ellerimin arasına alıp gömsem yüreğime.

10 Ekim Ankara Gar önünde parça parça edilen arkadaşlar geliyor aklıma, ortalık yere saçılmış bedenleri, ağıtları, yakarışları geliyor gözümün önüne... Bakıyorum da biz bittik diyorum, sokaklarda kimse yok, alanlar dolmuyor, barış istemek su istemek gibi kutsiyet içerirken onu bile isteyemiyor, ağız dolusu haykıramıyoruz. Ölümleri yasaklamak yerine, savaşları yasaklamak yerine mitingleri yasaklıyorlar. Arkadaşlarımızı anamıyoruz bile.

Ne desem yalan; gel hayat, eksik kalıyor hep bazı şeyler,  bağışlayalım birbirimizi sen beni eskittin ben de seni, istediğim gibi yaşamadım. Anlaşalım ömrümüzün geriye kalanı üzerinde. Benim sana itirazım, hoppalığım olmaz, seni tecrübelerimle, kaybettiklerimle, kalbimle sunduğun her mutluluğu bu az, bu küçük demeden yaşarım. Şiirler okurum sana, gülümserim, isyanımın nedenini iyi anlatırım, sen de yardımcı olursan, çoğalırız belki, bağışlamayı severim, aşk nedir bilirim, her aşk insanı vurur, insan yine kendine kalır bilirim.

“Bir kırmızıyı bir akşama bozarım rahatlarım

çünkü o zaman kırmızılar ve akşamlar birbirine karışır”

(Turgut Uyar)

Anladım, ey hayat seninle kim yarışır !

Demlenmiş sözler ...

Hep çok şey sandığım insanların aslında hiçbir şey oluşunun yükünü taşıyorum.

D. Noel