Fikret Çoban

Hayata Dair / Fikret ÇOBAN

Anton Çevoh’un bir öyküsü vardır. Yoksul bir arabacı, çocuk yaştaki evladını kaybeder. O kadar yoksuldur ki, bir ekmek parası için, bir dilim peynir için çocuğunu gömdüğü günün gecesinde bile çalışır. Zenginleri ve eşyalarını arabasında taşırken sürekli şöyle der:

“Biliyor musunuz ben bugün evladımı gömdüm ...”

‘Biliyor musunuz ben bugün evladımı toprağa gömdüm!’ …

Bu sözleri tekrar edip durur ama kimseler onu dinlemez ve oralı olmaz.

 

Yaşlı arabacı kendi kendine mırıldanıp durur.

Bir Allahın kulu ne oldu, neden öldü diye sormaz ...

 

Öykü bitmeye yaklaştıkça; ‘Ya, biri adama bir şey dese, acısı dinecek belki’ der düşünürsünüz ama mümkünü yok kimse yaşlı arabacıya bir şey demeden öykü biter.

Öykü biter ama yaşlı arabacının acısı sizin içinizde kalır.

Niye okudum bu öyküyü dersiniz?

‘Kalbiniz acır’ işte.

 

Bu dünyanın böyle namussuz, ahlaksız yanının da olduğunu düşünür, biz de işimize gücümüze döneriz.

 

Şimdi, bu öykü nerden aklıma geldi diyeceksiniz.

Geçen hafta ilkokul arkadaşım Sinan’ın genç oğlu trafik kazasında öldü. Çocuk sabaha işe gidiyor akşamına toprağa giriyor. Çok feci ve acı bir ölüm. Gencin çocukluğunu bilirim, nasıl hangi yoksulluklara büyüdüğünü bilirim, babasını çektiklerini … Çalışırken ayağının üstüne ağır bir demir parçası düşer parmak uçları kopar, halâ topallayarak yürür. Sabah işe gönderdiği oğlunu akşamına toprağa verirken, hem yüzündeki hem bedenindeki acıyı öyle yakından hissettim ki, anlatamam.

Çocuk toprağa verildi, başında dini vecibeleri yerine getirildi, herkes ayrılmaya başladı. Şöyle geri dönüp baktım, Sinan, oğlunun üstüne atılan çalıları ve taşları yeterli görmemiş olacak ki bir kucak kuru çalıyı sırtlamış mezarın üstüne atıyor, topallayan ayağıyla koca bir taşı kucaklamış üstüne koyuyo r...

 

Yanına gidiyorum, bir şey de diyemiyorum, aklımdan geçenleri demek istiyorum, onu da diyemiyorum, desem acısı diner miydi acaba!? ...

 

Demlenmiş Sözler ...

Eskiden güzel günler ileride derdik ,

şimdi güzel günler eskide kaldı diyoruz!  (Behiç AK)