Fikret Çoban

Hayata Dair / Fikret ÇOBAN

Artık bu kadar da olmaz dedirten ‘an’ların selfi çekimleri geriyor insanı.

Bir şehit askerin cenaze namazı kılınmış mezarlığa götürülüyor.

Başka nereye götürülecek, belki ulu çamların, zeytin ağaçlarının altına belki de bozkır yamaçlarında bir kilim kadar yere öyle sessiz ebediyete gömülecekler.

Orhan Veli’nin o ironik dizelerini böyle değiştirmeden edemiyor insan:

“Neler yapmadık şu vatan için, kimiz öldük kimimiz ‘selfisini’ çektik.”

‘Yok canım bu kadar da olmaz’ diyor insan ama, oluyor işte. Gazetelerin yazdığına göre olayın kahramanı, şehidin cenaze namazını kıldıran imammış.

İmam efendi tabutun üstüne doğru eğilmiş bize bakarak poz veriyor.

O an ne düşündü de böyle yaptı, amacı neydi merak ediyor insan.

Son bir hatıra kalsın mı demek istedi, ya da böyle olunca daha çok mu beğen tıkı alacağını düşündü.

İnsan sonuçta hatırlanmak için, kendinden iz kalması için deniz kenarında, bir köprü başında, ne bileyim anıtlaşmış bir şeyin yanında kendini fotoğraflayabilir. Bu normaldir, benim de var öyle zaman zaman bakıp durduğum fotoğraflarım.

Ne yazsan sonu yok, hayat bizim istediğimiz gibi devam etmiyor, okuduklarımız, biriken değerlerimiz ne yazık ki sabun köpüğü gibi uçup gidiyor ...

Ucuz efendim ucuz, değer değer deyip duruyoruz da ortada adı var kendi yok ...

Akıllı tabletleri ellerine alan insanlar bir tık ötedeki sanal hayatın aldatıcılığına kanıp ordan oraya tık yapıp duruyorlar.

Yediklerini, içtiklerini, hatta bazen kendi mahremiyetlerini bile paylaşıp duruyorlar.

Öyle bir şey ki bu, siz onu kullandığınızı sanırken o sizi kullanıyor, sizin iç iradenizi ele geçirmiş ordan oraya sanal sörf yapıp duruyoruz.

Turgut Uyar, Geyikli Gece şiirinde kentin gürültüsünden, çöplük kapitalizminden ve insanların bireyciliğinden kaçıp kurtulmak için şiire şöyle giriş yapar.

“Aslında korkulacak bir şey yoktu

 her şey naylondandı o kadar.”

...

Evet, değmez, plastik dünyanın her şeyi naylondan!

 

Demlenmiş sözler ...

Bilinci, bir ağaç kütüğüne balta gibi saplanan bir arkadaşa ihtiyacım var.

(W. Volf)