Fikret Çoban

“Delikanlım!

İyi bak yıldızlara, onları belki bir daha göremezsin…

Belki bir daha yıldızların ışığında kollarını ufuklar gibi açıp geremezsin…

Delikanlım!

Senin kafanın içi yıldızlı karanlıklar kadar güzel, korkunç, kudretli ve iyidir.

Yıldızlar ve senin kafan kâinatın en mükemmel şeyidir.

Delikanlım!

Sen ki, ya bir köşe başında kan sızarak kaşından gebereceksin, ya da bir darağacında can vereceksin.

İyi bak yıldızlara onları göremezsin bir daha

Delikanlım!

Belki beni anladın, belki anlamadın. Kesiyorum sözümü.

Sevmek mükemmel iş delikanlım. Sev bakalım…

Mademki kafanda ışıklı bir gece var, benden izin sana, sev sevebildiğin kadar…”

Tuncel Kurtiz'in o muthiş sesinden bu şiiri dinlemek Nazım Hikmet'in şiir gücüne başka bir güç katıyor sanki; büyülü bir ses. Benerci Kendini niçin öldürdü kitabının bir bölümüdür bu. Radrigo'nun koncertosu eşliğinde Denizler'in hep bu şiiri okudukları söylenir. Çünkü bu şiirde kendilerini, kendi yaşamakta oldukları hayatları bulurlar.

On'ları kelebeklere benzetirim ben. Bir görünüp bir yok olan, ama izleri asla kaybolmayan. Hep zihin dünyamızın bir yerinde çizili kalmış resimlere, renklere benzetirim.

Albert Camus ‘yabancı’ adlı romanında: “insan 30 yıl da yaşar 70 yıl da. Sonunda ölür ama insan yaşamları sürer. Aslolan kısa ya da uzun, hayatında ne yaptığın, nerde durduğun” der.

Atilla İlhan'ın Denizler için yazdığı o mahur beste çalar şiirinden bir bölümle zihin dünyamızın en ebedi ve renkli köşeşine yerleştirelim on'ları...

“Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı

Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı

Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı

Gittiler akşam olmadan ortalık karardı ”