A.Kemal Kaşkar

A.Kemal KAŞKAR

İnsan ölür.

Bu, düz anlamıyla hep bilip kabullendiğimiz, çok acıtan bir zorunluluğumuzdur.

Ama bir yerler ararız bu ve benzer kaçınamadıklarımızdan kendimizi biraz da olsa kurtarMIŞ GİBİ yapmak için. Bunun, “olmayacak duaya amin demek” diye özetlenebilecek bir beyhude çaba olduğunu bile bile …

Ölümü, katlanılabilir bir hale getiremeyeceğini bile bile …

Bir tür kaçamak!

Belki biraz da ‘sığınılacak bir sakin liman’?..

Kim bilir daha neler neler?

…

‘Daha neler!’ demeyin, sabredin biraz daha … Bağlayacağım yeri çok iyi kurguladım yine, bana güvenin. Siz sevgili okur – yazarlarımı orta yerde bırakmam bilirsiniz, yine bir şekilde saracağım a’cık a’cık deştiğim bu dipsiz yarayı …

…

Sözü ‘zeytin ağacı’na getirmek istiyorum.

Çünkü onun bir başka adı ‘ölmez ağacı’dır.

Malûm, ‘ölüm’ canımızı ne kadar acıtıyorsa, “ölmez” vurgusu da bir o kadar avutucu özelliğe sahiptir.

“Şehitler ölmez” böyledir.

“Atatürk ölmedi, yüreğimde yaşıyor” da öyle …

“Bir insan, onunla anılarını anlatan, paylaşan insanlar yaşadıkça yaşar” da öyle bir şeydir …

Öyle ya da böyle olması da iyidir.

…

‘Ünal Abi’yi (Türkeş) kaybettik geçen Cumartesi günü …

12 yıl önce ‘babam öldüğünden beri’ bir ölüm haberinin beni bu denli sarstığını anımsamıyorum.

Ünal Abi “ölecek adam değildi” diye yazsam ...

Babam için de aynıydı duygularım ...

Zeytin ağacı gibi bellemişim demek onları ...

…

Meslek büyüğümüz olarak kendisini çok büyük bir saygıyla uğurluyoruz …

Muğla’nın tarih içindeki yolculuğunda hep gönüllülükle üstlendiği roller, fedakarlıklar ve başarılarla gerçekleştirdiği görevler, ona dünya üzerinde layık olduğu itibarlı yeri kazandırmıştır.

“İnsan neden/niçin yaşar” sorusuna verilebilecek türlü türlü yanıt örneklerinden biridir artık onun yaşamı …

İyi ki YAŞAMIŞIN ÜNAL ABİ!

Hiç merak etme, ‘Ölmez’sin sen …