A.Kemal Kaşkar

anı/yorum - A. Kemal KAŞKAR

İzmir’in, herbiri diğerinden güzel ilçelerinden Güzelbahçe’nin bir köyü Yelki.

Bütünşehirleştirilen şehirlerdeki diğer köylerimiz gibi o da ‘mahalle’ diye anılan köylerimizden ...

10 Temmuz günü oradaydık ailecek.

Ben de 58 yıllık bir İzmirli olarak ilk kez Yelki’deydim...

Yelki ...

Ne güzel isim.

Duymuştum elbet ama ...

Hiç aklıma gelmezdi böylesi bir nedenle buluşacağım Yelki’yle.

Bizi, geleneksel olarak ‘Yelki’ye Hoş geldiniz” tabelasıyla karşıladı Yelki ...

Nereden bilebilirdi ki?

Günün ikindi vakti olmasına rağmen hava sıcaktı ve sakindi caddesi, sokakları Yelki’nin. Uzun bir araç konvoyuyla girdik Yelki’ye. Meydanından geçip mezarlığına doğru ilerledik usulca ...

Ve birdenbire mezarlıktaydık.

İLGİ öyle istemiş.

“Beni denize yakın bir mezarlığa defnedin!” demiş İLGİ.

Bunu çok iyi anlıyorum.

İzmirliler için, girdiği bir sokağın ya da caddenin ille de bir yerlerde denizle buluşma ihtimalinin rahatlatıcı bir etkisi vardır. Bu, yaşamımız boyunca süren bize özgü bir ‘huzur arayışı’dır adeta. Denize olan bu yakın ilgimizdir ki, onunla buluştuğumuzda püfür püfür kanatlandırır bizi. Kocaman kanatlı bir leylek gibi yükseltir bizi. Herkesle, herşeyle oralarda buluşturur. Hiç bir yere gitmemiş gibi oluruz. Hep İzmir’deymişiz gibi oluruz. Hiç kimseden ayrılmamış gibi ... Herhangi bir denizden değil Ege Denizi’nden söz ediyorum çünkü …

Can Baba (Yücel) en çok sevdiğim şiirlerinden biri olan “Buluşmak üzere”de bakın ne de güzel özetlemişti farkını Ege’nin …

…

Diyelim yağmura tutuldun bir gün 

Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek 

Öbür yanda güneş kendi keyfinde 

Ne de olsa yaz yağmuru 

Pırıl pırıl düşüyor damlalar 

Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın 

Dar attın kendini karşı evin sundurmasına 

İşte o evin kapısında bulacaksın beni 

Diyelim için çekti bir sabah vakti 

Erkenceden denize gireyim dedin 

Kulaç attıkça sen 

Patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan 

EGE DENİZİ BU, EFENDİ DENİZ

Seslenmiyor 

Derken bi de dibe dalayım diyorsun 

İçine doğdu belki de 

İşte çil çil koşuşan balıklar 

Lapinalar gümüşler var ya 

Eylim eylim salınan yosunlar 

Onların arasında bulacaksın beni 

Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya 

Çakmak çakmak gözleri 

Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı 

Herkes orda sen de ordasın 

Herif bizden söz ediyor, bu ülkenin çocuklarından 

Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim 

Özgürlüğe mutluluğa doğru 

Her işin başında sevgi diyor 

Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili 

Bi de başını çeviriyorsun ki 

Yanında ben varım.

…

Yaşamımızın devamında bir yanımız da Yelki olacak artık.

Yelki için çok özel çiçekler yetiştirme kararı aldık eşim Ayşegül’le.

İLGİMİZ ile buluşmak gibi.

Hep öyle olmaz mı?

“Hele bir ayağa kalkayım, mutlaka geleceğim Milas’a!” demesi de dahil daha kimbilir neler neler için ...

İlgi, 1975 doğumlu bir güzel İngilizce Öğretmeniydi.

En son görev yeri Gaziemir Seydiköy Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi’ydi.

Sevgili Kuzenim Sevil’in güzeller güzeli kızı, sevgili Can’ın bi’tanecik annesi ...

Yaklaşık iki yıldır mücadele ettiği lösemiye yenik düşüp pırıl pırıl uçtu gitti 8 Temmuz akşamı ...

Bizi dünyalarımızda çaresiz bırakıp birdenbire.

Ne şaşırtıcı bir dünyamız var! Ne diyeceğini bilemiyor insan?

İlgi Çaylak! O’nu, belleğim yettiği sürece anımsayıp anlatacağım.

Öylece yaşayacak artık, ne çare!

...

“Sen onu çok güldürürdün!” dedi Sevil bir de.

Bazen küçücük bir sözcük özetleyebiliyor belki pekçok şeyi:

O anda “İyi ki” diyebildim sadece.

Sonra sonra düşündüm, ‘daha neler neler diyebilirdim’ diye ...

“İyi ki gülmüş!..” deyip şöyle sürdürebilirdim örneğin:

“İLGİ İzmir’e benzerdi çünkü ... O nedenle gülmek hep çok yakışırdı O’na ...”