İlkay Kumtepe

Yeni nesil ebeveynlerde rastladığımız bir korkudan bahsetmek isterim; travma korkusu.

Bu yeni nesil aile çocuklarını gerçekten önemsiyorlar. Bilinçli ebeveyn olmak için çok çaba gösteriyorlar. Ancak bazı şeyleri yanlış anlamış olabilirler mi düşünmeden edemiyoruz. Çünkü çocuklarını korumak isterken aslında onları bir fanus içinde tutmaya başlıyorlar.

Çocuklar toplumun bir üyesi ve aslında geleceğin toplumunu oluşturacak olan bireylerdir. Bu nedenle onların birey olma yolculuklarını desteklememiz gerekir. Bu süreçte çocuklarımızın etrafına bir koruma kalkanı örebileceğimiz ve onları kendi istediğimiz şekilde şekillendirebileceğimiz yanılgısına düşmemeliyiz. Böyle bir yanılgıyla hareket edersek çocuklarımızın kişilik gelişimlerine olumsuz müdahalede bulunduğumuz gibi gelecekte birey olarak sağlıklı karar verebilmelerine de engel oluruz.

Çok küçük yaştan itibaren çocukların yaşıtları ile zaman geçirmelerini sağlamak gerekir. Ancak bu zaman içerisinde çocuklarımıza müdahale etmeden uzaktan kontrol etmek gerekir. Akranları ile sorunlar yaşamaması için çabalamak yerine sorunlar yaşamasını ve bunları kendinin çözmeye çalışmasını desteklemeliyiz. Birçok ebeveyn çocuklarının akranları ile yaşadığı olaylara müdahale eder. Çoğunlukla da kayırmaya çalışır. Bebeklik dönemini geçersek okul öncesi ve ilkokul döneminde de bu kayırma ve karışma durumu devam eder.

Çocuğumuzun desteklenmesi, korunması gereken çok önemli olaylar olabilir. Elbette ki bu durumlarda desteğimizi esirgememeliyiz. Ancak bu durumlarda bile çocuğun yerine karar vererek olayları şekillendirmeye çalışmaktan kaçınmalıyız. Burada çocuğun akranları ile ilgili karşılaştığı her sorunu size şikayet etmesine engel olmamız gerekir. Bütün gün yaşıtları ile olan ve aileden ayrı kalan çocuklar ilgi toplamak için bile yaşadıkları olayları çok farklı anlatabilir. Böyle durumlarda onların yerine olaylara müdahale etmek yerine hangi çözüm yollarını kullanabileceği konusunda fikirler verebiliriz. Çocuğumuz bunlardan birini denemeli, uygulamalı ve sonucuna göre akran ilişkilerini sürdürmelidir. Bu durumda çocuğumuz arkadaşlarından uzak kalabilir, kendini kötü hissedebilir, çözüm bulamayacak gibi düşünebilir ama bir süre sabırla çözüm bulmasını beklemek zorundayız. Çünkü aksi halde onun için çevresindeki bütün şartları şekillendirmeye çalışmış oluruz. Oysaki gerçek yaşamda etrafındaki bütün kişileri ve şartları kontrol edemeyiz. Yani onu fanusta yaşatmaya devam edemeyiz. Bu nedenle yaşayacağı bu deneyimler onun gelecekte toplum yaşamında, iş yaşamında, aile yaşamında doğru kararlar vermesini ve sağlıklı ilişkiler kurmasını sağlayacaktır.

Bütün bu söylediklerimiz ışığında çocuğun yaşadığı her sorunu onda travma yaratacak korkusu ile hareket etmemek gerekir. Sorunlar çözülmek için vardır ve çocuklar sorunlarını çözdükçe onların travma oluşturma etkisi yok olur. Olumsuz durumları abartmadan bunların olağan durumlar olduğunu ve doğru kararlarla bu sorunları çözebileceği hissini vermemiz gerekiyor. Travma oluşturacak korkusu ile çocuğun yaşamına sürekli müdahil olmak daha büyük bir travma oluşturabilir.

Olumsuz bir durum, herhangi bir sorun eğer çözüm üretilmezse travmaya dönüşür. Bu nedenle çocuklarımızın akranları ile bu tecrübeleri yaşaması, sorunlarını kendi yöntemleri ile çözmesi için ona fırsatlar tanımamız gerekir. Travma olacak korkusu korkularımızın travmasını oluşturur.

İLKAY KUMTEPE/22.12.2025