Yılmaz Kaya Aylanç

Masallarda söylenir ya bazen “az gittik uz gittik dere tepe düz gittik, bir de baktık ki bir arpa boyu yol gitmişiz” diye …

Ülkemizin son on yedi yılda katedebildiği mesafeye bakalım … Seksen milyon insan, sekiz yüz milyar lira gayri safi milli hasıla, dünyanın yirmi büyük ekonomisi içinde olan büyüklüğüne rağmen 2002 yılından bugüne bir arpa boyu yol gidemediğimizi görmekteyiz.

Böyle deyince iktidar sahipleri veya yanlıları alınganlık gösterebilirler, hatta kızabilirler. Ancak sonucu değiştirmez.

Bir arpa boyu gitmeyi bırakın, daha da kötü durumda olduğumuzu sokağa çıktığınızda anlıyorsunuz.

Bu kadar savurganlık ve lüks düşkünü yaşantıdan sonra, bir de üstüne “itibardan tasarruf olmaz” anlayışını eklersek kaçınılmaz bir sonuç.

Hani “enflasyonun nedeni yüksek faiz” dendiği gibi, ver talimatı indir faizi düzelsin hayat. Ama bir türlü olmuyor. On yedi yıldır her şey yapılabildi ama bu talimat verilemedi.

Ekonomideki sıkıntı muhalefet tarafından dillendirilince de “atılan mermilerin, bombaların kaç para olduğunu biliyor musunuz” diye savunma yapılıyor.

Allah aşkına şöyle bir geriye bakıp doğru yapılan şey var mı diye baktığında insan, ne yazık ki eğer yandaş değilseniz görmekte zorlanıyorsunuz.

Çıkarılan afların haddi hesabı yok, sonra bunların ödemelerinin defalarca affedilmeleri. Yinede tahsil edilemeyen milyarlarca vergi alacağı.

Kapatılan onca fabrika ve bu fabrikalarda işsiz kalan binlerce çalışan ve aileleri.

Mücevhere ve yata yapılan teşviklerin köylüye verilmemesi nedeniyle artık sürülemeyen binlerce dekar tarım alanı. Bu nedenle pahalılaşan tarım ürünleri. Bunların ithal edilmeleri nedeniyle de oluşan cari açık.

Bir defalık yurt dışından getirilecek paralara soru sorulmayacağı ve cüzi bir vergi alınacağı söylendiği halde bir türlü getirtilmeyen milyarlarca döviz.

Her iş adamı on, yirmi kişi ilave istihdam sağlasın talimatına rağmen her geçen gün artan işsizlik.

Yerli ve milli para kullanın diye talimatlar verildikçe bankalarda halkın artan döviz tevdiat hesapları.

Merkez Bankası’nın başkanını bir kararname ile görevden alacak kadar her şeye yetkili bir Cumhurbaşkanı. Ama faizi indiremeyen, hayat pahalılığını durduramayan, refahı toplum tabanına yayamayan bir iktidar aynı zamanda ...

Milli eğitimin bir türlü rayına oturamayışı, değişen bakanlar, müfredatlar, sınav yöntemleri, bir ileri iki geri ile matematikte on sorudan sadece birini, fen derslerinde ikisini yapabilen çocuklarımız. Sabah kalkınca imam hatip lisesine dönmüş yüzlerce okul. Neresinden baksanız tam bir başarısızlık.

Üniversitelerin ülkenin hiçbir sorununda ön alamayışları, dünya üniversiteleri arasında artık sıralamalara giremeyişleri.

Sayıları milyonlarla ifade edilen işsizlerimiz. Kar topu gibi büyüyen ve yarına dair hiçbir çözüm işareti olmayan işsizlik konusu. Her dört üniversiteliden birinin yaşadığı işsizlik.

Aralarına her gün bir yenisi eklenen kapanan işletmeler. Yanan fabrikalar, konkordato ilan edilen şirketler.

Çok uzun zamandır görmediğimiz ve özlediğimiz fabrika açılışları.

Aç yatan emekliler. “Hiç ütü yapmam, elektrikli araçları kullanmam ama yetmiş beş lira elektrik faturası geliyor” diye ızdırap içinde yaşamaya çalışan emekliler. Aldıkları zam yüzde beş ...

Yüzde on beş elektrik zammı daha hazmedilmeden yeni bir zammın geleceğini müjdeleyen elektrik üreticileri. Ve buna dur diyemeyen iktidar.

Kendilerine gelince yüzde kırk zammı yapıp bunu eleştirenleri de azarlayan iktidar yandaşları.

Talan edilen ormanlar ve çevre, oralara yapılan oteller, taş ocakları ve madenler ile yarınların hiç düşünülmemesi.

Kendilerinden olmayan herkesin potansiyel suçlu görülmesi, mülakat sayesinde devletin hiçbir kurumuna giremeyen başarılı gençler.

Liyakatın yok edilip, “benden olanlar”a hayat hakkı tanınan bir düzen.

Adaletin hiç olmadığı kadar bozulduğu yıllar. Adaleti tesis edecek kadroların yandaşlar ile doldurulduğu bir yapı. Bir türlü sağlanamayan adil yargılama. Yıllarca içerde tutulan insanlar ve sonra pardon denilen yargılamalar. Adaletin haksız yere yargıladığı masum insanların acı çektiği, hatta hayatlarını yitirdiği, genel kurmay başkanının hapse atıldığı, sonra kumpasmış denilen davalara neden olan alçak fetö kalkışmasının siyasi ayağına nedense hiç girilememesi.

Sınırda kampta ihtiyaçları karşılanmak suretiyle tutulması doğru olan ancak ülkenin kılcal damarlarına kadar girmelerine izin verilen Suriyeli mülteciler ve onlar için yapılan kırk milyar dolar seviyesinde harcama.

Tutmayan bütçe, başa çıkılamayan cari açık.

Ne tarafta olacağımıza karar verilememiş bir dış politika.

TBMM’nin işlevsizleştirilmesi, halk ile devletin irtibatının kesilmesi, hata yapana hata yaptın deme olanağının kalmadığı acayip bir sistem ile idare edilmeye çalışılan bir devlet.

Artık morali bozulan ve ümidi azalan bir halk.

Kimsenin uygun görmediği partili Cumhurbaşkanı.

Her istediğini her istediği makama atayan bir tek kişi.

Her şeye karar veren bir tek kişi.

Ne, nasıl olacaksa buna karar veren tek bir kişi.

On yedi yıldır düzelmeyen ve her geçen gün daha kötü olan bir ekonomi. Defalarca açıklanan şahlanış senaryoları sonrası hiçbir etkisi olmayan açıklamalar.

Bir türlü bitmeyen dış politika problemleri. Her gün yeni bir tehdit yeni bir sıkıntı.

Lüksten ve şatafattan ödün vermeyen iktidar.

Halk sıkıntı içinde.

On yedi yılda geçirilen tüm seçimlerde ve referandumda hep daha iyi olacak denen ama bir türlü iyi olmayan hayatlar.

Geriye baktığımızda iyi diyebileceğimiz hiçbir şeyin olmayışı. Hatta her şeyin daha kötü oluşu.

İyi olarak söyleyecekleri yollar, köprüler, geçitler, hava alanları ve şehir hastaneleri ise bu halkın sırtına vurulmuş kamburdan başka bir şey değil. Her biri yıllarca sürecek bir mali yük. Yapanlara haksız kazanç sağlayan birer para makinası ve bu parayı ödeyecek yoksul bir halk. Bununla övünmek akla mantığa aykırı, hesap ortada.

Sonuçta on yedi yıl döndük durduk birçok şey oldu gibi gözüktü ama gidilen bir arpa boyu yol yok maalesef. Ve diyebiliriz ki o günleri arar hale geldik.

Çıkın sokağa sorun inanmıyorsanız.

Bir arpa boyu yol alınmış mı, alınmamış mı? (19.07.2019)