Gülçin Erşen

Cumhuriyetin ilk yıllarında Türkiye nüfusu yaklaşık 13 milyondu. Atatürk öldüğünde yaklaşık 17 milyon ve naaşının Anıtkabir’e konulduğu 1953 yılında 21 milyon kişi yaşıyordu yurdumuzda. Cenaze törenlerinde yerli ve yabancı milyonlarca kişi gözyaşı döktü. Bu yıl 10 Kasım’da sosyal medyada, sıkça paylaşıldığı gibi; “O gün bütün Türkiye yağmur yağmadan ıslandı.” 1953’de radyodan canlı yayımlanan töreni, anam Milas’ta, babam Pertek’te henüz ilkokul çağındalarken, dinlemiş, çok duygulanıp, ağlamışlar…

Ölümünün üzerinden 82 yıl geçmişken, milyonlar akın akın Anıtkabir’e onu anmaya, saygı sunmaya gidiyor. 10 Kasım ve ulusal bayramlarımız dışında da Anıtkabir’e giden yerli ve yabancı ziyaretçi sayısının, kışın en soğuk günlerinde bile azımsanmayacak sayıda olduğuna tanıklık ettim. (Salgın bahanesiyle bile bunun önüne geçemiyor siyasi iktidar.) Son 20-30 yıldır Atatürk’e, yakınlarına ve sevenlerine hakaret etmek, iftira atmak, olumsuz tavır sergilemek giderek artıyordu ve normalleştirilmeye çalışılıyordu. Bu durum, bizleri çok üzüp, öfkelendirse de, O’nu daha iyi anlamaya ve anlatmaya yöneltti bizleri. Bu yıl izlediğim kadarıyla, TRT FM Radyosu, basın ve sosyal medyada Atatürk o denli güzel anıldı ve anlatıldı ki; yüreğime sevinç ve umut doldu.

Bugün nüfusumuz 80 milyon kişi kadar. Bunun en az yüzde 70’inin Atatürk sevgisiyle dolu olduğu kanısındayım. Yani, yaklaşık 56 milyon T.C. yurttaşı; yani Atatürk’ün ebediyete göçtüğü zamanki Türkiye nüfusunun 6 misli. Onu sevenler, yalnızca sayısal olarak artmıyor; iletişim kanalları ve kaynaklar – tüm onu karalama, kötüleme kampanyalarına karşın – onun büyüklüğünü ortaya koyuyor. Artık, Atatürk’ü seven bizler; niçin sevmemiz gerektiğini ve O’nu daha iyi anlıyoruz. Bu yüzden siyasi iktidar ve bazı kesimler, “takiyye ve riyakarlık” ile, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü propaganda malzemesi olarak kullanmak gereği duyuyor.

Olsun… Onların Müslümanlığının ve Allah sevgisinin bile gerçekliği kuşkulu. Ama, bizim SEVGİMİZ GERÇEK VE HİÇ BİTMEYECEK.