Celal Durgun

Alfabemi öğretensin, düşüncemi söyletensin.

Güneşimsin, ayımsın, yıldızımsın...

Gecemsin, gündüzümsün...

Elimsin, kolumsun, sözümsün...

Canımsın, ciğerimsin...

Gülen yüzüm, gören gözüm, konuşan sesimsin...

Defterimsin, kalemimsin...

Anamsın, babamsın, kardeşimsin...

Arımsın, balımsın, peteğimsin...

Bahçemde çiçeğim; gözümde ferimsin.

Işığımsın... Bilincimsin...

Pusulamsın... Nefesimsin...

Dünya'ya açılan penceremsin...

 

                        ***

İyiyi, doğruyu, güzeli belletensin.

Çirkini gösterensin.

Sevgiyi, saygıyı öğretensin.

Vatan'ı, milleti, bayrağı sevdirensin.

Çalışmayı, üretmeyi, paylaşmayı söyleyensin.

Kalemi tutturan,  defteri açtıran, yazıyı yazdıransın.

Geçmişi anlatan tarihçi; cihanı tanıtan coğrafyacı...

Toplumu aydınlatan sosyolog; tartışmayı sevdiren felsefeci...

Erdemli kalmayı, namuslu olmayı öğütleyensin.

Mesleklerin anası, işin, aşın fikirdaşısın.

Mimarsın, mühendissin, avukatsın, hakimsin, doktorsun, hemşiresin...

Çiftçisin, işçisin, memursun...

Yazarı-çizeri-ressamı, sanatı-sanatçıyı keşfedensin...

Yaraya melhem, derde derman olansın.

Ezeni yeren, ezilenle bir olansın.

Sorumlusun, duyarlısın.

Özün de, sözün de bir.

 

                        ***

Çok acılar çektin, hala da çekiyorsun.

Sürüldün, kovuldun, karalandın...

Yalanlara, iftiralara boğuldun...

Döğüldün, sövüldün, yerildin...

İşgencehanelerde sabahladın...

Mahkemelerde süründün...

Kan verdin, can verdin...

Aç kaldın, susuz kaldın...

Evinden, eşinden, çocuğundan ayrı kaldın.

Yılmadın, yorulmadın...

Onlar kapattı, sen hep açtın;

Hep örgütlü kaldın.

Suya, sabuna dokundun; hiç kirlenmedin.

Sessizlerin sesi, kimsesizlerin kimsesi oldun.

Hak dedin, hukuk dedin., emek dedin..

Adalet istedin.

Bilim dedin, akıl dedin; demokrasiyi gösterdin, özgürlük için direndin.

Yalancıyı susturdun,  arsızı utandırdın, hırsızı yakaladın, yobazı tanıttın.

Çok çile çektin, çok yoruldun...

Hakkın ödenmez öğretmenim.