Celal Durgun

Elinde bir kağıt; okuyor:

“Şehitlerimize asla laf söyletmeyiz...”

“Onlara laf söyleyenlerin dillerini keseceğimizi buradan ilan ediyoruz...”

“Beyinlerine sıkacağız, kafalarına...”

“Hepsini inlerinde ezeceğiz...” diyor.

***

“Seni yaratana kurban, seni büyüten anaya-babaya kurban...

Diline, boyuna-pozuna, Allah'ına kurban olduğum...

Alnından öptüğüm...

Koçum, aslanım, kaplanım, yiğidim...

Delikanlım, korkusuzum...

Meydanı boş bırakma...

Haine göz açtırma...

Bayrağı indireni, Ezanı susturanı, mukaddesimize saldıranı boş bırakma.

Gözünü çıkar, çenesini kır, dilini kopar...

Dinsizin beynine sık... İmansızın kafasını kopar...

Arkandayım, yanındayım... “

Diyenler vardır.

BEN DEMİYORUM:

Sahi sen kimsin?

İn misin, cin misin?

Asker misin, polis misin?

Dil koparma, kafaya sıkma yetkisini kimden aldın?

Şehitlere laf ettirmem diyorsun; Sezen Hanım'ı şikayet ediyorsun.

Adem babamız, Havva anamız şehit olmadılar.

Cennetten kovuldular.

Yani, sözünle, özün uyuşmadı.

“Eli işte, gözü oynaşta.” deyimindeki adam gibisin.

Din-iman, bayrak, Kur'an, şehit “edebiyatı” yapıyorsun.

İçişleri Bakanı'nı referans gösteriyorsun.

Sana, dokunulmayacağından (karakola davet edilmek, gözaltında tutulmak, soruşturma açılması gibi) eminsin.

Sayende, neyi öğrendim biliyor musun?

Hukuk, kimine işliyor, kimine işlemiyor.

“Dilini keserim”, “beyine sıkarım,” “kafa koparırım” dedin.

“Sen, kimin dilini kesiyorsun,” “kimin beynine sıkacaksın“ sorusu sorulmadı.

İfaden alınmadı. Yasalar çalıştırılmadı.

Hukuk işleseydi, yasalar çiğnenmeseydi hesabı öderdin.

Bugün, “Makbul Yurttaşsın”, “kahramansın.”

Korunup, kollanıyorsun.

Yarın... sen de, seni himayesi altına alanlar da, hukuk önünde hesap vereceksiniz.