Celal Durgun

Aynı masada defalarca buluştunuz.

Komisyonlar kurdunuz…

Kararlar aldınız, o kararlara birlikte imzanızı attınız.

Meydanlarda konuştunuz, açıklamalarda bulundunuz…

Birlikte pozlar verdiniz…

Gittiğiniz her yerde masanın birleşenleri, sizi birlikte karşıladı.

Diliniz bir, sözünüz bir olmuştu.

Aykırı sesleri susturmuştunuz.

İnce hesap yapanları geri plana atmıştınız…

Tek adam rejimine savaş açmıştınız.

Parlamenter sisteme dönüş planları içindeydiniz.

Mikro değil, makro düşünceliydiniz.

“Ben” değil, “biz” diyordunuz.

Cumhurbaşkanı adayı olmaya namzettiniz.

“Başbakan olacağım” dediniz.

Takdir topladınız, büyük alkış aldınız.

Atatürkçü, cumhuriyetçi, halkçı, laik kesimlerin bir kısmı sizinle yürümeyi tercih etti.

Siz de onlara kucak açtınız.

Merkez sağın partisi olma yolunda önemli aşamalar kaydettiniz.

Deriyi yüzdünüz kuyruğuna kadar getirdiniz, şimdi “ben yokum” diyorsunuz!

Olmadı, bu duruş size hiç yakışmadı!

Dik duran, dik konuşan, güven veren, gelecek vadeden Genel Başkandınız.

Bir gece, ansızın yolunuzu değiştirdiniz.

Vefa gitti, umut bitti, emek harcandı…

Edilen sözler, içilen yeminler…

Verilen pozlar, gülen yüzler…

O büyük buluşmalar…

Tokalaşmalar, kucaklaşmalar…

Kurulan komisyonlar…

O komisyonlarda alınan kararlar…

Atılan imzalar…

Boşmuş!

“Masadan ayrılan, masanın altında kalır” demiştiniz.

Masanın altında kaldığınızın farkında mısınız?

Bizi de masanın altına sürüklediğinizi biliyor musunuz?

Başkanlık sistemini savunanların ekmeğine yağ-bal oldunuz!

Ayrılma gerekçeniz öyle yavan, öyle hafif ki…

Sanki başka hesaplar içindeymişsiniz gibime geliyor.

Ya da “blöf” yaptınız.

Göle maya çaldınız!

Keşke yanılan ben olsam.

Türkiye’ye, demokrasi getirme sözü vermiştiniz.

Masada demokrasinin işlemesine katlanamadınız!

Demokrasi; sadece karşınızdakilerin düşüncesine saygı duymak değil, aynı zamanda farklı düşünenlerin düşüncesine ortak olmayı da kapsar.

5, 1’den büyüktür