Celal Durgun

İşçi, köylü, memur, emekli, esnaf diyorsun.

Hak, hukuk, adalet istiyorsun.

Eşitlikten dem vuruyorsun.

Sosyal devlet olmakla övünüyorsun…

Çarşıdaki, pazardaki fiyatlardan şikâyetçisin.

“Tüyü bitmemiş yetimin hakkını yedirmem” diyorsun.

Vatan diyorsun, millet diyorsun, bayrak diyorsun…

Dinden, imandan, Kur’an’dan söz ediyorsun.

Herkesi doğruluğa, vicdana davet ediyorsun.

İyi, güzel, hoş ta;

Sözün başka, uygulaman başka be usta…

Eski Başbakanların, eski cumhurbaşkanlarının, eski bakanların, eski milletvekillerinin, mevcut vekillerin maaşına yüksek oranda zam yaptın.

18 bin lira olan emekli vekilin maaşını 27 bin liraya çıkardın.

2.500 lira alan emeklinin maaşını, 3.500 lirada bıraktın.

40 bin lira olan vekil maaşını 56 bin lira yaptın.

4.250 lira olan asgari ücretlinin maaşını, 5.500 liraya çıkartmakla övündün.

Ete ota; una ekmeğe; süte, yoğurta, yağa; gaza, beze, elektriğe; benzine, mazota… yüzde yüzün üzerinde zamlar yaptın.

Bir gün sonra yine zam; sabah zam, akşam zam.

Çalışan zorda, emekli zorda, dar gelirli zorda…

Askıda ekmeğe, pazarlarda çürük sebze toplamaya mecbur olduk.

Anaların ciğerleri, babaların yürekleri dağlandı.

Ocaklar tütmüyor, tencere kaynamıyor.

Ben dertliyim, arkadaşım dertli, komşularım dertli…

Sen, hala;

Açlık yok, yoksulluk yok, raflar dolu;

Arabalar yok satıyor…

İsteyene iş de var, aş ta var diyorsun.

Evet, “dayısı” olana iş de var, aş ta var.

Koltuk da var, çift maaş da var…

İkramiye var, huzur hakkı var…

“Dayısı” olmayan garibanın hali berbat.

Yok; bu adalet değil; hak değil, hukuk değil…

Laf salatası…

Neredesin ey hak?

Neredesin ey hukuk?

Neredesin ey adalet?

Yok; bu düpedüz vicdansızlık.

Neredesin ey vicdan?

Neredesin ey eşitlik?

Neredesin?

Neredesin?

Neredesin?