Mehmet Oğultürk

Transfer, bir kişinin ya da eşyanın bulunduğu yerden başka bir yere taşınması anlamına gelir. Bu sözcük daha çok bankacılık ve sporculukta kullanılır. Spor Kulüplerinin gündeminden hiç düşmez. Bazı sporcular milyonlarca Avro karşılığında bir kulüpten ötekine geçer. Artık, spor sağlıklı bir vücuda sahip olmak için değil para için yapılmaktadır. Bu yüzden okuyup bilim adamı olmak ve insanlığa yararlı bir hizmet üretmek, bir buluş yapmak, toplumda sporcular kadar itibar görmemektedir.

Bizim ülkemizde sporcular gibi parlamenterlerin de transferleri yapılmaktadır. Aslında bu transfer işini, taa  1977 de, 12 Adalet Partili milletvekili başlatmıştı. Başta Tuncay Mataracı, Şerafettin Elçi, Mete Tan, Hilmi İşgüzar, Orhan Alp, Fethi Acar, Oğuz Atalay, Cemalettin İnkaya, Ali Rıza Septioğlu, Enver Akova, Ahmet Karaaslan ve Güneş Öngüt partilerinden İstifa etmişlerdi.  Çoğu Devlet Bakanlığı olmak üzere Bakanlık karşılığında CHP ye transfer olmuşlardı. Daha sonra, Afyon Milletvekili Kubilay Uygun en çok transfer yapan milletvekili unvanını kimseye kaptırmamıştı. Ne kadar transfer ücreti aldığı belli olmamıştır.  Numan Kurtulmuş, Süleyman Soylu, genel Başkanı oldukları partilerini kapatıp ya da terk edip bir başka partiye transfer olmuşlardır. Karşılığında ne kadar transfer ücreti aldıkları anlaşılmamıştır. Teğmen Mehmet Ali Çelebi de onlardan geri kalmamıştır.

Bugün transfer piyasasının gözdesi, Eskişehir milletvekili İdris Nebi Hatipoğlu’dur. Rivayete göre kendisine 30 milyar dolarlık transfer ücreti ödenmiş. Bu gelmiş geçmiş zamanların sporcular dâhil,  en büyük transfer rekorudur. Bu işin sonu gelmeyecek gibi görünmektedir. İYİ partiden, ardı ardına  istifalar gelmektedir. Bunların hangi partiye transfer olacağını zaman gösterecektir. Bu transfer istifaları, partilerine oy verip kendilerini milletvekili yapanlara ihanet değil midir?  Bizim yasalarımızda, maalesef, bu ihaneti önleyecek hükümler yoktur. Bu yüzden Demokrasimiz aradan yüz yıl geçmesine rağmen bir arpa boyu yol alamamıştır. Seçim yasaları yetersizdir. Bizim demokrasimiz göstermeliktir. Vekillerimiz kendi hür iradeleri ile karar alamamakta, genel başkanların gözünün içine bakarak ellerini havaya  kaldırmaktadır. Kaldırmayanlar kapının önüne konmaktadır. Gerekçesi Parti disiplini olmaktadır. Son örnek Bolu Belediye Başkanı Sayın Tanju Özcan’dır.

Partisinden istifa eden kişi, vekillikten de istifa etmiş sayılmalıdır. Bakın o zaman vekil transfer piyasayı kurulabilecek mi? Bakalım, bir vekil partisinden istifa etme cesaretini gösterebilecek mi? Bizim Ülkemizde istifa geleneği yoktur. Bu gelenek, partisinde istifa edip başka bir partiye geçerek transfer eden ve maddi veya manevi bir kazanım elde eden milletvekilleri için geçerlidir.  Ben bu işi beceremedim, yanlış yaptım, verdiğim sözü tutamadım, benim yüzümden vatandaşlarım hayatlarını kaybetmiştir diyen ve görevinden istifa eden bir bakan, bir genel Müdür, bir devlet büyüğü gördünüz, duydunuz mu?

ABD’de Başkan ifadeye çağrılıp görevinden el çektirilebiliyor.  Avrupa’da sekreteri devlet parasıyla tatil yaptı diye istifa eden bakanlar, başbakanlar bile var. Yıllar önce Almanya Başbakanı Willy Brandt sekreterim casus çıktı diye hem görevinden ayrılmış, hem de politikayı bırakmıştır. Türkiye’de Necip Torumtay ve Işık Koşaner ile arkadaşları dışında kimse yok. Onlar da Yüce Atatürk’ün askerleriydi.

Transfer rekoru kıran ve partisinden istifa eden Eskişehir milletvekili İdris Nebi Hatipoğlu ne ilk, ne de son olacaktır. Milletvekilliğinden istifa etmek, partiden istifa etmekten çok daha zor bir iştir. Bir zamanlar Sayın Kılıçdaroğlu,  Sine-i Millete dönecek misiniz sorusuna; istifa, TBMM tarafından kabul edilmedikçe geçerli değildir demişti. Bu şartı kim koymuş? Kendileri.  

Para ve çıkar karşılığında vekil transferini engellemek, demokrasiyi hakkıyla yaşamak için mutlaka bir yasal düzenleme yapılmalıdır. Siyasal Etik Yasası.