Dursun Girgin

Dostlarım merhaba. Her şey öylesine oldu bittiye getiriliyor ki, inanın aklım almıyor bir türlü. Geliniz isterseniz önce şu sembolik silah bırakma işini enine boyuna tartışalım. Türkiye’deki PKK’lı sayısı 30 kişiden ibaret mi? Hele hele şu yakılan silahlar hangi ülkeden gelmiş, menşeleri nedir? Eğer yıllardır biz Türkiyeli olarak 30 PKK’lı ile savaşıyorsak ve de hâlâ da bunlar ellerini kollarını sallaya sallaya gelerek bir gövde gösterisi yaparcasına ellerindeki silahları sözde “bırakıyoruz işte” dercesine milletle alay ediliyorsa, bilinçsiz yapılan sözde barışlar bu millete, bu ülkeye hiçbir şey kazandıramaz.

Keşke ta akil insanlarla yapılan onca boy gösterileri bir işe yaramış olsaydı. Keşke davul zurnalarla karşıladığımız, sözde çadır mahkemelerinde yargıladığımız teröristler bugün tekrar tekrar karşımıza çıkıp da “Aha bakın, artık silahlarımızı bırakıyoruz, görün” dercesine bizle dalga geçilmeseydi. Tekrar tekrar aldatılmaktan artık...

Yani onca medyanın canlı yayından verdikleri şu kepazeliği göklere çıkarmanın hiçbir anlamı yok bence. “Tarih tekerrürden ibarettir.” diye bir söz vardır. Görelim Mevlam ne eyler, ne eylerse de güzel eyler, diye bir söz vardır.

Değerli dostlarım; bir yanda PKK 30 silahı yaktı diye barış naraları atacaksın, öbür yandan da cezaevinde karşı görüşteki siyasetçilerin bir hiç uğruna işkence çektirilmesini sağlayacaksınız. Dostlar, iki yüzlülük böyle bir ülkede ne barış, ne de güven getirir.

Eğer bütün mesele mevcut iktidarın halka hesap vermesini önlemekse ve dahi ömür boyu siyaset yaparak bu milleti daha fazla yoksullaştırmaksa, hiç gerek yok. Zaten şu andaki durum kölelik düzenidir. Yani muhalefet emekli maaşları en az 35 bin TL olsun dediği anda, AKP’li veya MHP’li vekillerin milletle alay edercesine gülmelerini esefle görüyor ve duyuyoruz. Gelin de siz, bugünkü tüm olup bitenlere rağmen sözde barış söylemlerine inanın!

Evet dostlar, çarşı pazar ateş pahası. Her geçen gün ülkemiz daha kötüye gidiyor. Artık Türkiye’nin yeni, yepyeni, dinamik, genç, güçlü siyasetçilere ihtiyacı var. Yeter artık!

Hani bir türkü vardır: “Uzaktan geldim yorgunum hancı, şuraya bir yatak yaz yavaş yavaş,” dediği gibi… Artık neredeyse çeyrek asırdır bu ülkeyi yoksullaştıran bu iktidarın, şöyle adam gibi bir çekilip iktidarı bırakması gerekir.

Domuz darbesinden önce post, PKK’dan da asla dost olmaz. Eski yılan hikâyesi gibi… Bende bu evlat acısı varken, yılanda kuyruk acısı varken asla dost olunmaz. Ha, en azından bekleyip… Hele hele şu ABD’nin ve de İsrail köpeğinin bitmez tükenmez yayılmacı politikaları varken bu dünyada asla bu Türk milletine huzur olmaz. Bu da böylece biline.

Artık dünya öylesine küçüldü ki her şey ayan beyan ortada. Benim amacım barışa karşı gelmek değildir. Savaşların en iyisinden barışın en kötüsü daha iyidir, yeter ki bilinçli yapılsın. O kadar.

Haydi dostlarım, hoşça kalın, dostça kalın.

Bir dost.