Dursun Girgin

Dostlarım, merhaba... 24-25 Mayıs’ta Denizli’nin Acıpayam ilçesindeydim. Cumartesi sabahı yola koyulduk. "Anan geldi, baban geldi, aşağı köyden imam geldi, hadi gari sen de gel," denen meşhur oyun havası gibi taa Milas’tan Acıpayam’a 3 saatlik bir yolculuktan sonra nihayet vardık.

Acıpayam’ın insanlıkları ayrı bir âlem. Neyse... Ben aslında Acıpayam ve o yörenin yardımlaşma kültürüne hayranım. Mesela, pazar günü yemekli eğlence başladı. Bir yanda çay ocağı, bir yanda büyük bir organizasyon; aşçısı, çaycısı, servisçi kızlar derken sabahın 08.00’inde başlayan tek tük misafir gelişleri, meşhur tarhana çorbasıyla başlayan yemek ikramları; kuru fasulye, pilav, cacık ve tatlı gibi ikramlarla devam etti.

Gelen her misafir, kameralar önünde damat ve sağdıca ayrı ayrı kimi ekseriyetle tek tük çeyrek altın olmak üzere önce damada, imkânı olanlar hem damada hem sağdıca en az 100 TL olmak üzere, genelde her gelen misafir 200 TL’den aşağıya takı takmıyor. Derken en az 2000 misafir gelip gittiğini söylüyorlar. 2000 x 200 eder 400 bin TL’lik bir yardımlaşma!

Bana göre eksik olan şu ki; gerek Denizli merkezde gerekse çevrelerinde yapılan düğün ve derneklerin herkesin evinin önünde yapılıyor olması sonucu, insanların kadınlı erkekli tuvalet ihtiyaçlarını karşılamada zorluk yaşanıyor...

Evet, değerli dostlarım; sanata ve sanatçıya olan büyük alakaları gerçekten de övülmeye layık. Şöyle ki; her fasıl sonunda organizasyonu yapanlar, yemek ve çay servislerinin yanı sıra her saat başı birilerinin masamıza gelip ihtiyacımız olup olmadığını sorup durmaları beni hayran bıraktı.

Tatlı dil, güler yüz yılanı deliğinden çıkarır misali, bunca ilgi ve alakaya gel de sen bir müzisyen olarak kayıtsız kal bakalım! Biz de elimizden geldiğince gelen misafirleri memnun etmeye çalıştık.

Neyse... Saat 15.30 sıralarında Dodurga denen bir köye gelin almaya gittik. Aşağı yukarı 20 km’lik yola açık kamyonetle gidip gelmek tabii ki zor ama işte o tatlı diller, güler yüzler karşılıklı olunca, neler neler oluyor...

Evet dostlarım, bugünkü köşe yazımda amacım yardımlaşma kültürümüzü anlatmaktı. Malum, şu aralar düğün dernekler başladı. Keşke her yer aynı olsa. Mesela, geliyorsun, en güzel şekilde yemeğini yiyorsun. Zaten yediğin yemek ve içtiğin çay ile soğuk suyun fiyatı en az 300 TL yapar. Bir de en güzel şekilde müziğini dinliyorsun... Eee, daha ne be bilader? 200 TL yardım etmişsin, çok para mı? Hele hele böyle bir zamanda...

Neyse... Darısı Milas’ımızın ve güzel Muğla’mızın başına. Haydi dostlarım, çeşitli yörelerin genel kültürünü anlatmaya devam edeceğim. Şimdilik hoşça kalın, dostça kalın.

Ayın 30’unda İzmir Ege Üniversitesi Konservatuvar son sınıf öğrencilerimiz ziyaretime gelecekler. Onu da daha sonraki köşe yazımda anlatırım... Tabii ki kısmet olursa.